ร้อยเพลงแห่งความโดดเดี่ยว เขียนโดย บอย ตรัย ภูมิรัตน
พวกเราพบว่า
ชีวิตนี้ไม่มีอะไรแน่นอน
ไม่มีอะไรที่เป็นของเรา
และไม่มีอะไรที่จะหยุดอยู่กับเรา
วันหนึ่ง เคยมี
อีกวันหนึ่ง มองดูในสองมือนี้กลับว่างเปล่า
ความโศกเศร้าเสียใจก็ไม่ได้ช่วยอะไร
มากไปกว่าทำให้การเริ่มต้นใหม่ช้าลงไปอีก
ปาดน้ำตา
มองกลับไป
หัวเราะกับตัวเอง
ค่อยๆเก็บความทรงจำลงกระเป๋า
เอาติดตัวไปด้วย
แล้วเริ่มต้นเดินต่อ....
ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจเราทั้งนั้นแหละครับ
เวลาที่เราเจ็บปวด
เราอยากจะหาย หรือยังไม่อยากหาย
อาจสังสัยว่า คนที่นั่งหน้าเศร้า
กอดความเจ็บปวด ไม่ยอมปล่อย
ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจสักทีนะ
ปลอบโยนยังไง ก็ไม่ยอมหายสักที
ชอบทำร้ายตัวเองหรืออย่างไร
แต่เชื่อไหมครับ บางครั้ง เวลาที่ผมเศร้า
ผมก้เคยอยากนอนแผ่นานๆ
แช่ตัวเองอยู่ในปลักความทุกข์
ทำไมล่ะ.... ก็ยังไม่อยากลุก
เพิ่งล้มมาเป็นแผลถลอก
ขอเวลานิดนึง
หัวใจจะได้รู้ว่า นี่คือ "ความเจ็บปวด"
เผื่อว่าก้าวย่างต่อไป
มันจะมั่นคงขึ้นบ้าง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น